Anam derdi ki bahar çocuğusun.
Kimliğim der ki kış çocuğusun.
İliklerime kadar üşüyünce, (ya da hiç üşümeyince) “evet kış çocuğuyum” diyorum.
Çiçeği, börtü, böceği, güzellikleri sevince; “bahar çocuğuyum” diyorum.
Birisi doğru, ama hangisi?
Bilemedim şimdi!
Hayat öyle karmaşık bir hale gelmiş ki, tüm ömrümüz onları çözümlemekle ve çetelesi tutmakla geçiyor.
Aşağı-yukarı, sağa-sola yalpalar yaparak, savrulduğumuz bir deryada, tam da hedefe vardığımız, kıyıya ulaştığımızı düşündüğümüz bir anda da her şey nihayete eriyor.
Ne biz her şeyi çözebiliyoruz, ne de çözümlediklerimiz bitiyor.
Olan yine bize, ömrümüze oluyor, her şeyi terk edip gidiyoruz.
Bir arkadaşım derdi ki; "bugün kendimi soğan-sarımsak gibi hissediyorum. Ya herkes benden uzaklaşacak ya da yaklaşacak gibi."
Artık nasıl bir ruh haliyse!!
Bir arkadaşım derdi ki; "Kendimi hıyar gibi hissediyorum, herkes bana yiyecekmiş bakıyor, korkuyorum vallahi ya"
Nereden nereye geldiğini bilmeyen insanlar var,
Merak etmeyin, gideceğiniz yer olacak size dar.
İlelebet yanacaksınız, size has olacak o har.
Son pişmanlık fayda etmez, hiçbir şey etmeyecektir kâr.
Genel kabul görmüş müşterek konularda, toplumu meydana getiren bütün katmanların birlikte hareket etmesi beklenen ve özlenen şey, bir uzlaşma kültürüdür.
Uzlaşmanın tek taraflı olmayacağı gibi, toplumda infial yaratarak, korkutarak, sindirerek, etrafa zarar vererek, kaotik bir ortam oluşturarak, asla istenilen birliktelik ve çatışma ortamından uzaklaşmak da mümkün değildir.
***
Adam gibi adam olmak, öyle boy, pus, endam, mevki, makam ve bilmem neyle olmuyor işte!
Olmuyor maalesef!
***
Cürmüne bakmadan; “ Vay be!. Ben neymişim ya!” diyen… var.
Kerim BAYDAK