Merhaba ben Çokomel Çocuk! Yaş, dil, din, ırk, cinsiyet gözetmeksizin; adımın ne olduğu hiç önemli değil, şanım, sanım... Diyorum ya hiçbir ayrıntı önemli değil. Öyle ya da böyle Çokomel Çocuklar birçok. Birçok onlar yalnız değilim bunu biliyorum.
Onun için ben Çokomel Çocuk'um diyorum, dilim tatlı tenim gibi. Rengim de benzemiş çokomele. Tadıma doyum olmaz yeter ki damarıma basmayın. İşin gevezeliğindeyim. Bir sürü şey var aklımda Çokomel Çocuk'la ilgili. Hem de oldukça ciddi.
Başkalarının sorumluluklarını alan, yapıştıran, hep çözüm odaklı ve üstelik öyle olması gerektiği savunulan ama gittikçe erkeksileşen. Siz anladınız değil mi şu anki cinsiyetimi. Maalesef içinizden biri olarak daha fazla cinsiyetimi saklayamadım. Çünkü henüz insan olarak dilde değerlendirmeler gönlüme düşmediği için hepimiz adına konuşturmayı uzun süre devam ettiremiyorum. Hemen yan yollara sapıyorum. Bilmiyorum bir gün olur mu? Doğru yanlış demeden işler çözülür mü? Tek bildiğim bir Çokomel Çocuk olduğum.
Babam hiçbir zaman yoktu. Arada sırada görünen, hızlı hızlı konuşan, hızlı hızlı eve girip çıkan, telaşlı ama karizmatik. Dolayısıyla onun yarattığı boşlukta aman babam da dursun annem de anlayışıyla yapıştırmışım her kırılan dökülen anda olan biten her şeyi. O kaledeki evde yokuşta, gaz şişelerine yağ, yağ şişelerine gaz doldurtup kan ter içinde çıkmaya çalışan küçük kız çocuğuna şefkat akıyor içimden çoğu zaman. Daha o günlerde yük taşımayı kabullenmiş, bedeninden büyük işlere kalkışan kız. Ben yaparım, ben taşırım, ben kaldırırım, ben bilek güreşinde de yenerim, ben güreşte yere de sererim... Ben ben ben!
Bugün bedenimi zorlamak istemiyorum. Yapmak istemediği şeyleri yaptırmak istemiyorum ona. Hamal vazifesi görmesini istemiyorum. Elbette sporumda zorlayabilirim esnekliğini koruması için. Fakat birilerine yaranmak için kaldırıp koparmak istemiyorum. Hele hele temizlik yapmak hiç istemiyorum. Hizmeti, çıkarlarım doğrultusunda olması gerektiği için rüşvet olarak sunmaktan, kendimi kirli hissetmekten yoruldum.
Bir çocuk olarak temel ihtiyaçlarımın ya da arzularımın karşılanması için başkalarına muhtaç olabilirim ama yetişkin bir Çokomel Çocuk olarak şu an bu sorumluluklarımı alabilirim. Tek başına mı olmalı? Şimdilerde bunu sorguluyorum. Yani böyle mi olmalı bilmiyorum ama bunun bir başka yolu var mı diye de Tanrı’ya yalvarıyorum.
Bugün artık ağlayıp zırlamadan bu duygulara temas edebilmek ve şefkatle onlara sahip çıkabilmek niyetimdir. Yüksek Gücümden yardım istiyorum. Nasıl olacağını bilmiyorum ama olacağını biliyorum. Evren şimdi bana güzel bir şey göster. Şimdi zamanı. Şimdi zamanı. Şimdi zamanı. Teşekkürler.
