Zaman zaman, kendimi kötü hissettiğimde ya da olmaması gerekenlerin olduğunu gördüğümde kullandığım bir söz vardır; kara gündüz. İşte bugün tam da o gün. Aydınlık havaya rağmen karanlığın kendini en acımasız şekilde gösterdiği gün… Kara Gündüz…
Hiçbir kelime, hiçbir söylem bu duyguyu anlatmaya yetmeyecek. Ben sayfalarca yazsam, siz sayfalarca okusanız, birileri adımlarca yol aşsa, nasıl çabalanırsa çabalansın, nasıl anlatmaya çalışılırsa anlatılsın, bu duygu tam olarak asla ifade edilemeyecek. Ben de size duygularımı tam anlamıyla ifade edemeyeceğim. Ne yazasım var, ne anlatasım… Ne konuşasım var, ne susasım…
‘Kara Gündüz’ işte sadece bu iki kelime bugünü anlatmaya yetiyor da artıyor bile. Bazı insanlar ölmezler, mecazen de olsa yaşamaya devam ederler. Yüreğimizin bir köşesinde, baktığımız bir resimde, aldığımız bir kokuda ve tattığımız bir lezzette. Hatırlanmaya hazırdırlar ve hatırda kalmayı hak edecek kadar büyüktürler. Bütün kattıklarıyla yaşamaya devam ederler ve biz de yaşatmaya devam ederiz. Görmeden severiz…
Söylenecek fazla bir şey yok aslında. Duyulacak minnet var, edilecek teşekkür var, sonsuza kadar saklanacak saygı ve sevgi var. Bunu hak eden kocaman yürekli, mavi gözlü bir ADAM var. Sadece madden yaşamayan, ama her gün yaşadığını değerleriyle bize kanıtlayan kocaman bir ADAM…
Yazdığım yazıda, üzerine bastığım toprakta, yaşadığım güzelim vatanda, seçme hakkımda, seçilme hakkımda, özgürlüğümde, kendi hayatımı kazanmamda büyük emeği olan kocaman bir ADAM. Anıtkabir’de, yüreğinden çok daha küçük bir yerde öylece yattığı halde, hâlâ yaptıklarının tüm yankılarını hayatımızda en güzel şekilde hissettiren ADAM…
Gökyüzü ağlasın bugün. Gökyüzünün maviliğine bakıp, o kocaman ADAM’ın derin, engin, mavi gözleri düşsün üzerimize.
Teşekkür ATAM, teşekkürler kocaman yürekli ADAM… Kattığın tüm değerlere… Saygı, rahmet ve minnetle…
Hoşça, dostça, mavinin ATA tonuyla, ATATÜRK’le kalın…
Emine ÖZEL SUMMAK