Ak sakalları göğsüne değen dedem, evin önündeki ağacın altına çökmüştü. Vatan düşman işgalindeydi. Çanakkale'de şehit vermişti tek oğlunu. Yurdunun bu durumda olması yeise düşürüyordu onu.
Vardım yanına, diz çöktüm ve tuttum ellerinden. "Cepheye gideceğim!.." dedim. Kafasını kaldırdı ve gözlerime baktı, "Babanın canını verdiği bu topraklara, vatanımıza düşmanlar sahip olmamalı!.." dedi, boynuma sarıldı.
Ayağımda parçalanmış bir çift çarık,
Bulamazsam da ne su, ne azık...
Vatanıma canım feda,
Başım dik, alnım açık.
*
Yurdumu, yuvamı vermem ele,
Boyun eğmem kimseye...
Hür yaşarım toprağımda;
Kabul edemem manda ve himaye.
*
Geleceğini düşün, iki gözüm!
Çekmesin tek bir kişi zulüm.
Esir olamaz bu millet,
Ya istiklal ya ölüm!
Hasan KORKMAZ
