Ben seni hiç sevmiyorum.
Bak işte açık açık itiraf ediyorum.
Ve artık seni sevmediğimi bütün âleme haykırmak istiyorum.
Çünkü seni sevdiğimde, alıp başımı gidesim geliyor.
Sonra bakıyorum ne alacak bir başım, ne gidecek yerim var.
Milyarlarca kişiye yeten dünya bana dar geliyor.
Her şey beni boğuyor…
Her şey üstüme üstüme geliyor…
Her şey bana hayatı zehir etmek için çırpınıp duruyor.
Bütün dünyanın bana kastı mı var?
Bütün kastı olanların bende dünyası mı?
Seni sevdiğimde, güneş bana doğmuyor.
Ay bana bakmıyor.
Yıldızlar yönümü göstermiyor.
Zifiri karanlık bir hayata mahkûm kalıyorum.
Yo yo, ben seni hiç sevmiyorum.
Bazen bir türkü tutturuyorum dilimde.
Bir şarkı oluyorsun hecemde.
Anlam katamadığım bir ezgi olup uçuyorsun âlemde.
Seni sevdiğimde kelimeler anlamını yitiriyor.
Bütün kavramlar ters yüz oluyor.
Ne cümle kurabiliyor, ne heceleyebiliyorum.
Senin sevgin beni büyütmüyor.
Hep çocuk kalıyorum; şen, şakrak ve mutlu…
Hayatın kurallarını tersine işletiyorsun.
Bozulan kimyamı nasıl onaracağımı bilmiyorum.
Sen beni deli mi ediyorsun, veli mi inan bilmiyorum.
Karar verdim…
Artık seni sevmeyeceğim.
Dans eden saçını umursamayacağım…
Yüreğimi delip geçen gözlerinin benim için bir anlamı olmayacak…
Kokun sarmayacak her yanımı…
Nefesini hissetmeyeceğim…
Adını anmayacağım.
Kazıdığım yüreğimden söküp atacağım.
Bir kenara bırakacağım…
Beni benden alan her şeyini de bırakıp gideceğim
Ve artık seni hiç sevmeyeceğim.
Seni sevdiğimde hayatım allak bullak oluyor.
Zaman bitiyor…
Zeminin bir önemi kalmıyor…
Saatler karışıyor…
Günler yer değiştiriyor…
Aylar kırpılıyor…
Yılların bir anlamı kalmıyor.
Senle yaşadığımın farkına varamıyorum.
Bütün duygularım karmakarışık hale geliyor;
Acı çektiğimi,
Hüzünlendiğimi,
Güldüğümü,
Ağladığımı,
Sevindiğimi ayrıt edemiyorum.
Sen, beni benden alarak nerelere gidiyorsun bilmiyorum.
Seni sevmek bana hiç iyi gelmiyor, biliyor musun?
Hasta oluyorum,
Usta oluyorum,
Yasta oluyorum,
Dostta oluyorum…
Ama ben olamıyorum,
Hep sen oluyorum,
Hep sende oluyorum.
Artık seni hiç sevmeyeceğim.
Çünkü seni sevdiğimde ötelere doğru bir yolculuğa çıkıyorum.
Hiçbir şey yerli yerinde durmuyor; ne zaman, ne mekân…
Her şey bir diğerinin tersinde…
Eşyalar yer değiştiriyor…
Dünyalık hiçbir şeyim olmuyor…
Oturacak kuru çulum bile bulunmuyor…
Maddi hiçbir şeyle alakam kalmıyor.
Sen varken, dünyada olmadığımın farkına varıyorum.
Sen varken, madde âlemi yok oluyor.
Mana eleminde nerede olduğumu bilmiyorum.
Yok yok bu böyle olmayacak.
Ya sen olacaksın, ben, ben olmaktan uzaklaşacağım.
Ya seni bırakıp, beni alıp gideceğim, gidebildiğim yere dek.
İyisi mi seni sevmemek…
İyisi seni sevmek…
İyisi seni sevmek…
Tweetimden seçmeler
Kaybettiklerimiz, kazanacağımız engin tecrübelerin sermayesidir.
