İnsan illa ki birilerine benzemeye çalışıyor.
Kime benzemeye çalışıyor.
Niçin o olmak istiyor.
Neden olmak istiyor.
Sorsan kendisi de bilmiyor.
Cevap bile veremiyor.
Kem küm, laga luga edip duruyor.
***
Yıldırımlar gibi kendimden kaçtım.
Ruhumda ki muştular bir bir bitti.
Yüreğimin penceresini açtım,
Gözlerimden akkuşlar uçup gitti.
***
Harladığın ateş, yakıyor bağrımı.
Sende ki o derman, dindirir ağrımı.
***
Mecalim mi kaldı, vuslata varmaya.
Yârim diyerek, kollarımla sarmaya.
***
Kimlere yar dediysek, hep ağyar çıktı.
Salata niyetine, hep hıyar çıktı.
***
Çaya muhabbeti kattık, tabi ki bir de sana,
Farkına varıp dedi hani bana hani bana.
***
Gelene yer verince, biz kapıda kaldık.
Onlar dalalete, biz adalete daldık.
***
Demek ki neymiş!!
İnsan sadece bedenen çalışmakla yorulmuyor muş?
***
İnsanların varmak istediği hedefler çoğalmış.
O, bu, şu hedef derken, bir de bakar ki ortada kalakalmış.
Tabi ne hedefi kalmıştır ne de başka bir şey.
***
Hep başkalarının hatalarını bulmaya çalışılacaklarına, biraz da kendi durumlarını göz önünde bulundursalar, her şeyin nasıl da sarpa sardığının farkına varacaklar; ama nerede?..
Fıtrat meselesi galiba!
Biraz da feraset!
