Biz de insanız, haliyle bu kadar mı dediğimiz anlar oluyor. Üzülüyor, ağlıyor, yıkılıyoruz. Karanlık ve rutubetli bir kuyuda nefessiz kalıyoruz adeta.
İşte bu anlar çok önemlidir. Acılarımız bizi olgunlaştırır, daha neler göreceksin neler, der. Derin bir nefes alıp acılara mola vermek isteriz ancak göğsümüze oturan taş engel olur buna. Tabi alışıyoruz, kabullenmeyi öğreniyoruz, beteri olmasın diye el açıyoruz. Oysa bir de bakmışız daha kötüsü olmuş.
Bu anları yaşanılır kılan, insana dayanma gücü veren bir duvar vardır arkamızda. Bizi kuyudan çekmeye çalışan dostlarımız vardır. İşte o zaman, sevmek sevilmek, değer görmek, dostluk kavramlarının önemi daha da artıyor. Arkadaşlarımız, dostlarımız olduğu için yüce yaratıcıya dua ederiz.
Ben tam olarak bu halet-i ruhiyedeyim. Geçen hafta talihsiz bir şekilde kaybettiğim yeğenim için gelen, arayan, varlığını hissettiren, elini uzatıp karanlık kuyuda nefes almamı sağlayan, bana ışık olan tüm kıymetli insanlar sizleri çok seviyorum. İyi ki varsınız! Ne kadar güzel insanlar biriktirmişim meğer.
Baştacısınız, sağolun, var olun!
Instagram:@nazantastan1
