Akıl denen meleke insanoğlu için çok büyük bir sermayedir.
İnsan bu sermayeden zarar ettiği zaman dünyası kararır, per perişan olur, hayvanlarla aynı kategoriye girer.
İnsanlar gibi hayvanların da akılları vardır.
Ancak insanları hayvanlardan ayıran çeşitli özellikler vardır.
Düşünme, idrak etme, feraset, yorumlama, yaşama ve olaylara bakış açısı ile diğer canlılardan tamamen ayrılmaktadır.
Sayılan özellikler hayvanlarda bulunmadığı için, günlük yaşamaktadırlar.
Olaylara bakış açıları, yorumları, ileriyi düşünmeleri olmadıkları için, duygusuzca, düşüncesizce hareket etmekteler.
İçgüdüleriyle hareket ederek, vahşi ve acımasız olmaktadırlar.
Rabbimizin bizi diğer canlılardan ayıran böyle bir özellikten dolayı hamd etmeliyiz.
Bizi farklı kılan bu özelliğimizin kıymetini bilmeliyiz.
Yoksa diğer canlılardan ne farkımız kalır ki?
Etrafınıza şöyle bir bakın.
Sahip olduklarınız, şahit dolduklarınızın çoğu mutlu olmanıza, bir tebessüm etmenize yetmez mi?
Özellikle güne başlarken, tebessüm eden bir çehreyle ne kaybedersiniz?
Bilakis çok şey ve dost kazanacağınızdan eminim.
Mutlaka insanın sıkıntıları da, yaşadıklarından şikâyetleri de ve veryansınları da olacaktır.
Canı sıkılanlar mutlaka vardır, hatta canınızı sıkanlar da illa ki vardır.
Siz yine de bir tebessüm etmeyi esirgemeyin onlardan, ne kaybedersiniz!
Yaşanmışlık içerisinde iyi insan da, kötü insan da olunabiliyor.
İyi insan olabilmenin bir takım ölçüleri elbette vardır.
Toplumun gelişme sürecine bağlı olarak, kültür ve eğitimin ön plana çıktığı, hak, hukuk, düşünce, yaşama kıstasları vardır.
Bu kıstaslara uyma paralelinde insanlar, ya kötü oluyor, ya da çok iyi insanlar olabiliyor.
***
Artık onun sen olduğuna karar veremiyorum.
Farklı rüzgâr esişlerinde, ayrı yönlere yol alıyorsun.
Ne geceleri, ne gündüzleri, bir türlü seçemedim seni.
Ben seni hiç kimseye, hiçbir şeye benzetemedim.
“Karanlıkta herkes birbirine benzer” diyorlar.
Düzelteyim, yakıştırayım, sabitleştireyim diyorum, beceremiyorum.
Şimdi suç benim mi yani?
Kerim BAYDAK
