Yeni dostluklar için risk almak istiyorum. Hem de sürekli zihnimdeki o olumsuz “ nasıl olsa bu da bitecek “ diye söylenip duran sese rağmen. Şükürler olsun, çoğu zaman o sese kulak asmıyorum.
Bu gün de o sese rağmen, olumlu eylem yaptım ve arkadaşlarla buluşmaya gittim. Keyfim yoktu açıkçası. Nitekim arkadaşlardan biri “ Kendini nasıl hissediyorsun? “ dediğinde, yanıtım “Berbat! “ oldu. Aslında bu yanıt nasıl hissettiğimle ilgiliydi nasıl davrandığımla değil. Çünkü davranış olarak gayet güzel davranıyordum. Bir arkadaş toplantısına gidiyor, ne hissettiğimi dürüstçe ifade ediyor ve destek olabilecek bir başka yeni arkadaşa uzanıyordum. Bunlar çok olumlu eylemlerdi.
Tabii, bunlar benim için hiç de alışılmış davranışlar değil. Bu yüzden kuşkuya düştüm, kendimi mi kandırıyorum diye. Beni anlayacağını düşündüğüm bir arkadaşımla telefon bağlantısı kurdum; onun tarafından anlaşılmak ve onaylanmak hoşuma gitti. Hemen arkasından sağlamasını yaparcasına bir risk daha aldım.
Turda tanıdığım ve birbirimizin telefon numaralarını aldığımız bir arkadaşa “ Alo! “ dedim. İlk telefonu açanın ben olmanın heyecanını ve korkusunu yaşadım. Sohbet çok hoştu! Hele ki turda onunla çekildiğimiz bir fotoğrafı, facede profil fotoğrafı yaptığını söyleyince coşkum iyice arttı. Fakat facede arkadaşlık teklif edecek kadar korkumun üzerine gidemedim açıkçası. O da bir başka sefere. Bu günlük bu kadar risk yeter! Ne dersiniz?
